Sen Gidince Efendim

Sevgili!

Sen gitmiştin...

Biricik sığınağımız, varlığımızın övüncü, yüz akımızdın.

Hayırları söyleyip gitmiştin,

biz ser işler olduk.

Uzun uzun emellere kapıldık,

kapılanıp kaldık umutların kapısında.

Yolunda yürümekten üzerimize düşen,

baş kaldırdık önce ve sonra yıkılışlar gördük hep efendim.

Ellerimiz vardı açıldıkça dolan, uzandıkça verilen;

böğrümüzde kaldı ellerimiz.

Hanım idik halayık olduk;

bay idik köle edildik.

Sen gitmiştin...

Yanmış igsilerle kara bahtımıza kara resimler çizdiler.

Aşk dervişleri avare, pejmürde, hercâyî rüzgârlara kapıldılar,

dönüşlerinin ahengini kırdılar.

Bölük bölük kadınlarımız,

grup grup erlerimiz,

demet demet çocuklarımız,

kimi güler, kimi ağlarken yitirdiler kendilerini.

Ve sen gitmiştin efendim...

Sevgili!

Hani bir aşk idin, bir güzellik idin sen, güzellikle askın kesiştiği

prizmada.

Güzelliğin cihanı gösteren bir ayna;

aşkın o aynanın cilası idi hani.

Güzelliğin olmasa efendim,

aşkı hiç bilmeyecekti cihan;

aşkın olmasa güzelliği hiç anlamayacaktı.

Aşk pazarında mezat hep güzelliğine; güzellik yurdunda yollar hep aşkına

durmuştu efendim...

Ve sen gitmiştin...

Sevgili!

Derd ile ağlayandın; hem derde salandın!..

Gönül yurdunda çaresizlerin çaresi, hastaların merhemiydin.

Saadetle yasamış, saadet çağını yaşatmıştın.

Suretleri ve canları iman ile sen şekillendirmiş,

"Lâ" ile "Illa"yi i´câz ile sen dillendirmiştin.

Sen gidince, ey sevgililer sevgilisi, güvercinlerimiz tuzaklara esir düştü;

Hüdhüdlerimizin mil çekildi gözlerine.

Artık düşmanlarımız dostlar arasında;

dostumuz düşman içinde.

Divanelere döndük, yaya kaldık yolunda.

Kendimizi unuttuk, seni bilmez olduk...

Sana muhtacız!..

Sana en fazla muhtacız.

En fazla sana muhtacız.

Uyandır bizi uykumuzdan...

Gel ey sevgili!

Bir gelişle gel, bir gülüşle gel.

Doğ ufkumuza, sar dünyamızı, gir gönlümüze yeniden...

Sana muhtacız...

Sana en fazla muhtacız...